Sekrety życia

Rozdział 25 - Strugi ulewnego deszczu...

Zamknęłam oczy. Czułam ciepło opływające mnie falami szczęśliwej senności, miękki dotyk puchowej kołdry, delikatny policzek poduszki, do której przytuliłam się z całą bezbronną zwierzącą ufnością. Nie chciałam zasypiać. Szelest deszczu nastrajał mnie melancholią.

Włączyłam czerwoną lampkę, stojącą na moim nocnym stoliku i leżąc na łóżku, naciągnęłam kołdrę na policzek, podkurczyłam nogi i wtulając twarz w poduszkę starałam się nie myśleć o nieprzyjemnych dla mnie sprawach. Daleko, daleko jest inny świat - szeptałam cichutko - właśnie płynę do niego samotna, opuszczona przez wszystkich, kołysząc się na wąskim stateczku gnanym lodowatą wichurą. Lecz mnie jest zacisznie i dobrze i nikt nie wie, dokad podążam. Spojrzałam w sufit, który przypominał poszarzałe niebo pokryte burzowymi chmurami. Wątłe światło lampy wydobywało z kłębowiska cieni grupę galopujących zwierząt, bladych z przerażenia. - Schowajcie się za szafę - pomyślałam - tam na pewno nikt was nie dosięgnie.

Nagle usłyszałam grzmot. Za oknem szalała burza. Odrzuciłam kołdrę i opuściłam nogi na zimną podłogę. Ciepło ulatywało wraz z nieprzytomną sennością, która tak przyjemnie kołysała się na falach wygodnego marzenia. Deszcz przeszył mnie nagłym skurczem ramion. Założyłam sweter, wsunęłam nogi w rozdeptane kapcie i podeszłam do okna. Rulony deszczu spływały po szybie drżącymi zwijkami migotkiwych perełek.

- jak nic oberwanie chmury - powiedziałam cicho sama do siebie.

Po chwili wróciłam do łóżka, założyłam piżamę i wsunęłam się pod lekko już wystudzoną kołdrę. Deszcz cały czas padał, początkowo brzęcząc delikatnie w szyby a po kilku minutach uderzając z szumem o drżące okno.

Zasypiałam powoli.

Byłam taką małą drobno drżącą szybką, na którą spadał z sierpniowych obłoków deszcz złotej jesieni...

Rozdział 24 - Uciekające lato

Co roku już w lipcu zaczynam płakać, że to koniec lata, że czuję w powietrzu zapach umierania.

A kiedy jesień wreszcie nadchodzi z kasztanami i mgłą i zmienia każde obszarpane drzewko w Krzak Gorejący, czuję, że kocham to wszystko! Jesień jest piękna, ale z drugiej strony nienawidzę jej. Dnie są coraz krótsze, coraz chłodniej na dworze, ale pocieszam się tym, że w chłodne wieczory można sobie powspominać stare czasy. Przecież jesień nie będzie trwać wiecznie. Po niej będzie jeszcze gorzej - zima. Aż w końcu i ona minie, a do lata już będzie coraz bliżej.

Póki co , cieszę się jeszcze tegorocznym latem. Wszystko wreszcie zaczyna się układać. Nawet z Adamem. Jestem w siódmym niebie, ponieważ pogodziliśmy się i wszystko jest jak dawniej. Kilka dni temu zadzwonił do mnie. Nigdy wcześniej nie rozmawialiśmy aż tak długo - 35 minut - to rekord!

*******************************************************************************************

Ze wzgledu na to, że lipiec nie należał w tym roku do miesięcy ciepłych, sierpień cały czas jest słoneczny i gorący. Stąd właśnie moje zadowolenie. A skoro jest pełnia wakacji - to nienormalne, żeby siedzieć w domu. Dlatego razem z Kariną postanowiłyśmy na tydzień wyjechać do Krakowa. Pogoda w pełni dopisywała, słoneczko ostro grzało, ale my, jak to my spałyśmy zawsze do późniego popołudnia. Dla nas dzień zaczynał się dopiero ok godziny 15.00.

Wtedy po wcześniejszym zjedzeniu śniadanio - obiadu wybierałyśmy się na podbój tego pięknego miasta. Kiedyś podczas naszego spaceru po rynku mogłyśmy uczestniczyć w koncercie Stachurskiego. Tej chwili nie zapomnimy długo. Koncert był po prostu cudowny. Kiedy usłyszałyśmy słowa piosenki "Zostańmy razem"- odpłynęłyśmy.

Obydwie bowiem nie mogłybyśmy być z naszymi ukochanymi facetami, z którymi dzieliłybyśmy te piękne chwile. Ja byłam smutna, bo zbliżała się już czwarta rocznica odkąd w moim sercu pojawił się Mariusz. Dlatego tak bardzo kocham sierpień, bo jest to dla mnie miesiąc miłości i wspomnień. Szcególnie dni między 15 - 24 sierpnia.

Prawie dwa lata leczyłam się z tej miłości i choć z wielkim trudem, udało mi się. Już nie cierpię. Ale nie zapomniałam. Pierwszą miłość będę pamiętać do śmierci. Gdy usłyszałam:

"Zostań tu, ja proszę Ciebie, zostań tu, ja błagam Ciebie. Czekałem na taką jak ty, więc proszę, pomóż mi i nie odchodź teraz..."

To tak jakbym słyszała słowa Mariusza. No, ale o nim mogłabym napisać osobną książkę, tyle zebrało się tych wspomnień.

Od tamtej chwili nie potrafię się zakochać i zaufać facetowi. Boję się odrzucenia, ale tęsknię za tym. Moja tęsknota jest jak narkotyk. Dlatego uciekam coraz mocniej w swoje marzenia. A chłopca swoich marzeń zdobywam tylko w wyobraźni. Płaczę słuchając smutnej muzyki i utożsamiam się z bohaterkami romansów filmowych. Wiem, że jest to strach przed rozczarowaniem, tylko jak mam go przezwyciężyć, by być szczęśliwą?

"Smutno mi, odszedłeś, powiedziałeś tylko /żegnaj/,

Zostały wspomnienia, które kąsają jak żmija."

Rozdział 23 - Hiszpańska przygoda

Leżałam na plaży. Byłam dziwnie rozleniwiona. Jedyne, do czego byłam zdolna, to leżeć na ręczniku, przesypywać leniwie ziarenka piasku przez palce i o niczym nie myśleć... Lato jest cudowne. Kiedy tak człowiek wystawia skórę do słońca, czuje wokół samo ciepło, to nie może uwierzyć, że zaledwie kilka miesięcy temu marzł na przystanku, podskakiwał dla rozgrzewki i kładł się wieczorem do łóżka z zimnymi stopami. Kochałam lato, morze, plażę i dlatego czułam się teraz szczęśliwa.

Nagle, jak spod ziemi wyrósł przede mną przystojny chłopak o ciemnych oczach.

  - What`s your name? - usłyszałam.

Spojrzałam na chłopaka, a on uśmiechnął się, jego uśmiech wydał mi się najsłodszy na świecie

  - My name is Ola - odpowiedziałam.

Mój angielski ogranicza się tylko do pojedyńczych słówek, ale starałam się jakoś porozumieć z przystojniaczkiem.

  - And you?

Okazało się, że mój znajomy jest Hiszpanem i ma na imię Joseph. Spytał, czy może się do mnie prysiąść. Zgodziłam się. Rozmowa nie bardzo się kleiła, w więc spytałam, czy miałby ochotę popływać.

  - All right - usłyszałam.

*****************************************************************************************************

Woda była szafirowa i zimna Stałam na brzegu, rozkoszując się przygrzewającym słońcem, ale jakoś nie miałam ochoty dobrowolnie zamoczyć się w zbyt chłodnych falach Morza Śródziemnego, gdy tuż obok mnie, za pasem mokrego piasku miałam tyle cudownego ciepła.

Nagle ponownie obok mnie wyrósł Joseph. Nim zdążyłam zamoczyć stopy porwał mnie na ręce i lekko, jakbym w ogóle nic nie ważyła, niósł w stronę morza. Najwyraźniej miał zamiar urządzić mi kąpiel. Z całej siły chwyciłam go za szyję, krzyczałam, że nie chcę i coraz bardziej przywierałam do jego gorącego torsu. W pewnej chwili obydwoje wpadliśmy do zimnej wody. Byłam na niego wściekła, ale wystarczyło tylko jedno spojrzenie, a moja złość, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, minęła.

Nasze spojrzenia zetknęły się. Nagle Joseph pochylił się tak, jakby chciał mnie pocałować, ale gdy już miało to nastąpić, z całej siły chlusnęłam w niego wodą. Zaczęła się wielka wodna bitwa.

******************************************************************************************************

Minęło kilka dni, w ciągu których nie spotkałam Josepha. Niebo zasnute było białymi chmurami. Słońce pojawiało się rzadko, co raczej nie wróżyło udanego plażowania. Ruszyłam na spacer wokół miasta. Należało w końcu poznać uroki Palamos, poszukać miejsc wartych bywania.

Na razie znałam tylko ulicę pełną sklepów, restauracji, ciągnącą się w zdłuż plaży. Po ulicach przewalały się tłumy ludzi. Nagle (jakby moje przeznaczenie) przede mną znowu wyrósł znajomy przystojniaczek. Nie wiem, jak w takim tłumie zdołaliśmy się spotkać. Wiem, że to nie był zwykły przypadek. Mimo ogromnego ścisku, miałam przed sobą już tylko jego twarz, jego oczy i jego usta, które wyrzucały potok słów i którego absolutnie nic nie było w stanie zatrzymać. Z ogromu całkowicie niezrozumiałych dla mnie słów usłyszałam tylko "I love you". Mówiąc to, przesuwał delikatnie opuszkami palców po mojej szyji i chyba drżał. Zakręciło mi się w głowie i nie bardzo wiedziałam, co powinnam odpowiedzieć. I nawet nie zdążyłam nic zrobić, bo w tym momencie poczułam smak jego ust. Cudowny, słodki smak.

Ach jak on słodko całuje... Od tego dnia nie rozstawaliśmy się. Joseph był wspaniałym nauczycielem angielskiego, i dzięki niemu, w maksymalnym tempie zdąrzyłam nauczyć się języka tak, że w rozmowie nie miałam większych problemów. W dniu mojego wyjazdu oboje przysięgaliśmy sobie wierność, a łzy spływające nam po policzkach nawzajem suszylismy gorącymi pocałunkami.

Rozdział 22 - I znów rozczarowanie...

To byłoby niemożliwe, gdyby moje szczęście trwało dłużej niż 4 miesiące. Nie liczę tu Mariusza, bo jeśli zsumować dni naszego kontaktu, to właśnie by tyle wyszło.

Jeszcze nie tak dawno pisałam, że moja znajomość z Adamem kwitnie, a tu trach... Wszystko sie rozpadło jak domek z kart. I to po raz kolejny.

Któregoś dnia, nie mogąc się już doczekać telefonu od Adama, zadzwoniłam, by dowiedzieć się co jest grane. Nie wiedziałam, na czym stoję, więc postanowiłam wyjaśnić z nim tą sytuację. Spytałam się go wprost: "W prawo, w lewo czy prosto w drzewo?" Czy chce kontynuować znajomość?

Adam stwierdził, że to jest bardzo trudne pytanie, ale po długim namyśle odpowiedział, że NIE, bo nie ma na to czasu. Takiej odpowiedzi przyznam szczerze, jeszcze się nie spodziewałam. To było jak porażenie piorunem. Poczułam ukłucie w sercu, bo Adam zachował się no może w trochę lepszy sposób niż Mariusz. Miał jednak odwagę przyznać, że nie ma na to ochoty. Ale przyznam się też do tego, że odczułam pewną radość z tego, że nie wiem, jak wygląda. I że on nie wie, jak ja wyglądam. To jeden plus w tej sprawie. Dzięki temu nie cierpię, tak jak za poprzednim razem. Stało się to dokładnie w cztery miesiące od pierwszego telefonu.

******************************************************************************

Tego samego dnia również Karina zakończyła znajomość z Michałem. Oni mieli trochę więcej wspólnych chwil spędzonych przy słuchawce telefonicznej. Właśnie mijał rok. Wszystko to stało się przez Izę (kochankę Michała), o której pisałam wcześniej.

Po tych rozmowach obydwie o mało nie dostałyśmy apopleksji. Zaczęłyśmy wyzywać chłopaków od... Nie muszę chyba wymieniać tych dość brzydkich wyrazów. Wspomnę tu tylko o tym, że próbowałyśmy wymyśleć jakąś dobrą trutkę na ten męski gatunek homo sapiensów, czyli ludzi rozumnych. Choć prawdę mówiąc, nie jestem pewna, czy są w stanie w ogóle o czymkolwiek myśleć. Ich kurze móżdżki raczej nie nadają się do tych celów.

Na dodatek Janusz, który od kilku dni znów zaczął za mną łazić tak zaczął mnie wkurzać, że już nie mogę go znieść. Każdego dnia słyszałam po milion razy, jak bardzo mnie kocha, tęskni i nie może beze mnie żyć. Nie mogłam już tego dłużej słuchać.

Tamtego dnia naprawdę zaczęłam nieznosić facetów. Nie było wyjątków. Wszystkich najchętniej wyprawiłabym na tamten świat, ale wiem, że jednak po jakimś czasie przeszłoby mi

i żałowałabym, że nie ma ich na świecie.

(normalnie Seksmisja)...

Bez nich bowiem, ciężko jest kobiecie bez wsparcia i męskiego ramienia w trudnych chwilach. Kiedy kładłam się spać, nie mogłam powstrzymać łez, które same napływały mi do oczu.

***********************************************************************************

Po raz kolejny przełamałam dumę i postanowiłam (już na spokojnie) jeszcze raz porozmawiać z Adamem. Mimo tego co mi powiedział w naszej ostatniej rozmowie, mimo bólu, jaki mi sprawił swoimi słowami, czułam potrzebę usłyszenia jego głosu. Pomógł mi w tym Michał. To on namówił mnie do tego. Sama pewnie nie zdobyłabym się na to. Wiedziałam, że Adam nie chciał mnie zranić swoim zachowaniem, choć to jest pewną wadą facetów, że oni jednak nie mogą żyć bez krzywdzenia dziewczyn. To jest ich tzw znak umowny.

Wracając do tematu - Adam bardzo ucieszył się z mojego telefonu, przyznał, że nie spodziewał się, że jeszcze kiedykolwiek zadzwonię. Rozmawialiśmy niedługo, ale to mi wystarczyło, bym poczuła się o wiele lepiej. Ale nie na długo. Nie mam do niego zaufania i wiem, że jak Adam coś obieca, to nie zawsze to spełnia. Obiecał zadzwonić na drugi dzień, ale minęło już 3 tygodnie, a telefon milczy.

Rozumiem jednak, bo są wakacje, a on miał jechać gdzieś na wczasy. Ja też nie siedziałam w domu i już 3 dni po telefonie do Adama wyjechałam na zwiedzanie świata. Czekała mnie cudowna przygoda w Hiszpanii, w mieście Palamos, gdzie zawsze świeci słońce a rzadko pada deszcz.

Rozdział 21 - Internetowa miłość...

Dziś, kiedy komputery zawojowały świat, można nie tylko zrobić zakupy przez internet, ale nawet zakochać się dzięki poczcie elektronicznej...

W niewielkim mieście zyło sobie dwoje ludzi, którzy nie mieli zielonego pojęcia o swoim istnieniu. Dziewczyna i chłopak. Młodzi, niebrzydcy, o podobnych cechach charakteru. Ogólnie rzecz biorąc mieli poukładane życie i wydawało im się, że są szczęśliwi. Do dnia, w którym anonimowo spotkali się w internetowej grupie dyskusyjnej. Odkryli wówczas niesamowite pokrewieństwo dusz, a ich przyjaźń z dnia na dzień zaczęła przeradzać się w coś poważnego.

Karina - bo o niej tu mowa - ma swoje problemy, z których zwierza się wyłącznie mnie i komputerowi, a dokładniej mówiąc chłopakowi o pseudonimie Unhold, z którym koresponduje przez internet, dostając coraz to dłuższe, pełne zaskakujących wyznań e -maile.

Krzysiek - bo tak ma na imię mój nowy bohater, zawsze potrafi ją pocieszyć. Oczywiście Karina także posługuje się pseudonimem, a swojego cybernetycznego przyjaciela niegdy nie widziała na oczy. Mimo to ich korespondencja przeradza się w coraz silniejszą fascynację, a nawet i w miłość...?