Sekrety życia

Rozdział 10 - Przepowiednia wróżki...

Pewnego jesiennego - a może już zimowego dnia znów wybrałam się do wróżki. Tym razem towarzyszyła mi Karina. Chciałam rozwiązać mój dotychczasowo największy problem uczuciowy. Mianowicie, nie wiedziałam, na którego chłopaka mam się wreszcie zdecydować. Miałam na myśli dwóch, bo Mariusza już dawno skreśliłam z listy. Chodzi tu o Jacka i Janusza. Długo miotałam się między nimi dwoma. I można powiedzieć, że odpowiedź otrzymałam. Nawet taką, jakiej się spodziewałam. Powinnam dać sobie spokój z obydwoma. Wychodziła mi na horyzoncie nowa znajomość. Tej znajomości nie mogłam się już doczekać. Co prawda poznałam właśnie trzech fajnych chłopców, ale nie sądzę by coś z tego mogło wyjść. Cóż, czas pokaże...

******************************************************************************************

Po paru dniach jednak całkowicie oniemiałam na punkcie pewnego Darka. Poznałam go na praktyce. Stało się to gdy zupełnie przypadkowo weszłam do szatni i zobaczyłam... jego klatę.. Od tego momentu z niecierpliwością czekałam na kolejny czwartek i na kolejne spotkanie. O Darku nie wiedziałam nic, poza tym, że chodzi do mojej szkoły. Nigdy wcześniej go tam nie widziałam. Tego czwartku widziałam go tylko przez chwilę w autobusie, bo nie przyszedł na praktykę. Żałowałam tym bardziej, że był to mój ostatni tydzień spędzony w tej restauracji.

***********************************************************************************************

Drugim chłopakiem, na którego zwróciłam uwagę był Michał. Był przystojny, z poczuciem humoru (czasami nawet aż za dużym). Nasze drogi jednak się rozeszły. No i trzeci z nich to Grześ. Był wysokim, wysportowanym kelnerem. Przede wszystkim był bardzo przystojny. Kiedy widziałam go w białej koszuli, czarnej kamizelce, w muszce i spodniach na kant - aż odbierało mi mowę. Zamieniliśmy ze sobą kilka słów w ciągu jednego miesiąca i to wszystko.

Niestety.

Wiele razy wyobrażałam sobie, jakby to było gdyby czarujący Grześ zwrócił na mnie uwagę. To były jedynie marzenia. Ale można powiedzieć, że przepowiednia wróżki się sprawdziła.

Rozdział 9 - Sekretne marzenie... 

Podczas pożegnalnej nocy w Mielnie marzyłam, by spełniły się moje najskrytsze marzenia. Chciałam tej nocy być jak najdłużej z moim ukochanym i gdyby ta noc mogłaby się kiedykolwiek powtórzyć, postarałabym się o to, by była naprawdę niezapomniana. Być może oddałabym się Mariuszowi. Jedynie z czystej miłości, jaką czułam do niego.

Od tamtej nocy minęły ponad 3 lata. Miałam zaledwie 15 lat i całkowicie inaczej myślałam niż teraz. Byłam niedoświadczona. To nie znaczy, że teraz jestem lepiej doświadczona, ale całkiem inaczej rozegrałabym to wszystko. Jednak jeszcze nie wszystko stracone.

Może jeszcze nadarzy się okazja, by w taką cudowną, letnią noc spełniły się moje pragnienia. Pragnę tego z całego serca. I Mariusza też pragnę. Gdziekolwiek by nie był...

Rozdział 8 - Wieczorne rozmyślania przy kominku...

Dziś sobie siedziałam, patrząc w okno na spadające resztki liści, które pozostały jeszcze na drzewach. Ogarnęła mnie melancholia, która ostatnio dopadała mnie coraz częściej. A to za sprawą jesieni, która nadchodzi z każdym dniem.

Myślałam o Mariuszu - straciłam go tak dawno temu. Wciąż nie mogę o nim zapomnieć, ale chyba powinnam to zrobić, bo on na pewno ma inną dziewczynę i to dlatego znów go nie było w domu, gdy dzwoniłam.

Mimo takiego mrozu panującego na dworze, znów go wywiało. Na 100% przesiaduje zapewne ze swoją laską i całuje się w najlepsze. A ja tu siedzę i aż mnie skręca, kiedy pomyślę sobie, że oni mogą być tacy szczęśliwi. Gdybym tylko chciała, też mogłabym być teraz szczęśliwa, bo Janusz w dalszym ciągu stara się zdobyć moje biedne, złamane serduszko. Ja jednak wciąż odrzucam to uczucie, i wiem, że nigdy nie zdołam go pokochać. On zrobiłby wszystko, by mnie uszczęśliwić. Do końca wierzy, że odwzajemnię jego uczucie. No, ale dość użalania się nad uczuciami Janusza. Ja też mam swoje uczucia, które trzeba uleczyć. Inni pomyśleliby z pewnością, że mam obsesję na punkcie miłości, ale to nie prawda. Ja po prostu pragnę z całego serca znaleźć tę drugą połówkę jabłka, której tak bardzo potrzebuję do prawidłowego funkcjonowania.

Któregoś dnia wraz z Izą wybrałam się do wróżki, by pomogła mi rozszyfrować zagadkę dotyczącą mojego życia uczuciowego. Ale niestety, wizyta u wróżki dobiła mnie jeszcze bardziej. Okazało się, że kompletnie nie mam okresu do miłości. Przynajmniej na razie. Jest chłopak, o którym wciąż myślę i który również za mną tęskni, ale niestety nie możemy być razem z oczywistych powodów. Być może powinnam do niego zadzwonić lub spróbować napisać list. Postanowiłam skorzystać z tej rady i po powrocie zadzwoniłam do Mariusza i.... rezultat był zerowy. Napisanie listu - kiepski pomysł, ponieważ na odpowiedź mogłabym czekać latami, a i tak bym jej nie dostała. Zdążyłam poznać Mariusza na tyle dobrze, że wiem, iż nie bardzo przepada za pisaniem listów. Najlepszym rozwiązaniem byłaby więc rozmowa. Ale to także odpada.

Od czasu obozu w Mielnie, i odkąd zerwałam z Mariuszem, nie mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa. To szczęście w miłości mnie opuściło. Wiele razy zadawałam sobie pytanie, dlaczego właściwie nie mam chłopaka? Tyle razy zastanawiałam się nad odpowiedzią, że już zwątpiłam w odkrycie prawdziwej przyczyny. Może dlatego, że wciąż poszukuję tego jedynego księcia z bajki, który będzie zasługiwał na moje uczucie i któremu będę wierna aż do śmierci. Bardzo trudno jest znaleźć tego idealnego kandydata. Większość z nich myśli zawsze tylko o jednym - jak zdobyć panienkę, która będzie naiwna i głupia, jak zawrócić jej w głowie, a potem bez żadnego tłumaczenia rzucić ją - gdy już dostaną czego chcą. Ja nie takiego typa poszukuję. Mój ideał musi być przystojny, z poczuciem humoru. Musiałabym się czuć przy nim bezpieczna. Może mam zbyt wysokie wymagania, ale przecież nie wygląd jest najważniejszy. Ważne, co jest w środku.

Więc dlaczego ciągle odrzucam uczucie, którym darzy mnie Janusz? Nie jest zbyt przystojny, ale ma w sobie to coś, co powinien mieć mój ideał. Więc dlaczego ciągle mam wątpliwości? Brak jest tu tego uczucia z mojej strony. Nie mogłam go już dłużej zwodzić, porzucać, więc postanowiłam zerwać definitywnie. Zraniłam go tym, ale postąpiłam dobrze. Brakuje mi tego uczucia, którym darzyłam Mariusza - o ile to była prawdziwa miłość.

    - Tak bardzo cię kocham - to zdanie słyszałam od niego bardzo często.

    - Jesteś najcudowniejszą dziewczyną na świecie.

Gdy go straciłam, czułam, że coś uleciało, coś się rozwiało.

Rozdział 7 - Przyjaźń na dobre i złe...

Uważam, że za mało napisałam w tej książce o moich najbliższych przyjaciółkach, Karinie i Izie. Ten rozdział chcę w całości poswięcić im - bez nawiązań o płci brzydkiej.

Zawsze starałyśmy się spędzać jak najwięcej czasu razem. Spotykałyśmy się, kiedy tylko miałyśmy jakąś wolna chwilę. Podczas tych spotkań bardzo dużo plotkowałyśmy - plotki to nasza specjalność. Ale mimo tego, że z Izką przyjaźnię się już od podstawówki, to bliższy kontakt mam z Kariną. Owszem, przyznaję, że czasem potrafi człowieka totalnie wkurzyć (i bywa też odwrotnie), to jednak po jakimś czasie jest wszystko po staremu.

I takich burz mamy za sobą dużo. Wiele razy wychodziłam od niej z domu poobijana, posiniaczona... Ale to wszystko robiłyśmy z nudów. Wystarczy posłuchać kasety magnetofonicznej z naszym nagraniem (bez komentarza).

W roku 1999 odbyłby się nasz już czwarty Sylwester. Niestety plany co do Sylwka się bardzo skomplikowały. Iza uczestniczyła we wspólnym Sylwestrze dopiero w zeszłym roku. Myślę, że jeżeli któraś z nas założy swoją rodzinę to nie będzie to oznaczało końca przyjaźni. Mam nadzieję, że nadal będziemy od czasu do czasu się spotykać, by poplotkować lub powspominać stare czasy. No i oczywiście, będziemy do siebie pisywać długie listy.

Póki co jak na razie wszystkie pozostajemy w samotności i w najbliższym czasie nie zanosi się na to, że sytuacja ulegnie zmianie. No, Karina może być wyjątkiem, bo na horyzoncie pojawił się Paweł - jej prawdziwa miłość. Zapomniałam miałam nie wspominać o chłopcach.

Rozdział 6 - Jesienna zaduma...

Jak ten czas szybko leci. Aż trudno uwierzyć, że wakacje już się skończyły, za oknami widać już nadchodzącą jesień. W szkole spadają jak liście z drzew pierwsze oceny do dziennika.

Moja nowa klasa została tak jakby podzielona na dwie połowy, bo część osób już wcześniej chodzili do tej szkoły. Tylko z nielicznymi można się było jakoś dogadać.

Jeszcze miesiąc temu nie byłam pewna, co do moich spraw uczuciowych związanych z Jackiem. Teraz już wiem. Zalezy mi tylko i wyłącznie na jego przyjaźni. Nic poza tym. Wreczcie zdałam sobie sprawę z tego, że nie powinniśmy byc razem, bo i tak nic by z tego nie wyszło. O Mariuszu chyba zapomniałam na dobre. Czasami miewam takie wrażenie, że nie był nigdy częścią mojego życia, nie kochałam go, a raczej kochałam chłopaka, którego sobie wyobraziłam i chciałam wierzyć w to, że był prawdziwy. Kiedy patrzyłam na jego zdjęcie, wydawało mi się, że to całkowicie obca osoba. Ajeszcze kilka miesięcy temu Mariusz był mi bardzo bliski. Byłam zdolna nawet do tego by zniszczyć jedyną pamiątkę po tamtej miłości. Dopiero właśnieteraz odważyłabym się pożegnać z przeszłością i spalić lub wyrzucić te miłosne listy. One jedynie przypominają mi tę historię sprzed 3 lat...