Sekrety życia

Rozdział 61 - Być dorosłą

Zawsze mi się wydawało, że człowiek staje się dorosły, gdy kończy 18 lat.

Wtedy robi się super imprezę, gasi wszystkie świeczki na torcie i od tej pory... ho, ho.

Myślałam, że Natalia naprawdę stała się dorosłą kobietą i umie ponosić konsekwencje swoich decyzji. Nie miałam nawet pojęcia, jak bardzo się myliłam.

Moja córka zakochała się.

Robert był od niej starszy o rok, ale chodził do tego samego liceum.

Na początku nic nie wskazywało na rodzące się między nimi uczucie.

Przeciwnie: niewtajemniczony obserwator mógłby sądzić, że Natalia lekceważy Roberta, A On sam nie zwraca wcale na nią uwagi.

Natalia często przyglądała się Robertowi na przerwach, ale gdy ich wzrok się spotykał, przybierała obojętną minę. Tę obojętność dostrzegała również w jego oczach.

Nic dziwnego, mówiła sobie - On też się maskuje.

Nadszedł grudzień, a wraz z nim najpierw Święta Bożego Narodzenia, a potem Sylwester. Wybierała się na prywatkę do Marzeny, koleżanki z klasy. Postanowiła zaryzykować. Na przerwie podeszła do chłopaka i zapytała Go wprost, czy nie zechciałby jej towarzyszyć. Był zdziwiony, ale zgodził się. Natalia nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Zabawa udała się. Humory dopisywały, a Natalia była w siódmym niebie.

- On jest wspaniały - zwierzyła się przyjaciółce. Zobacz jak tańczy. I jest taki tajemniczy.

Gdy opuszczała mieszkanie Marzeny, Robert trzymał ją za rękę.

Na początku stycznia spotkali się ze sobą trzy razy. Byli w kinie i na spacerze. Trzecie spotkanie zaskoczyło ich oboje. Natalia szukała prezentu ślubnego dla Brata. Chodziła od sklepu do sklepu. Nagle zobaczyła ukochanego . Chciała do Niego podejść, ale była z nim jakaś dziewczyna.

"On ma siotrę? - zdziwiła się w myślach Nigdy mi o niej nie wspominał..."

W imieniu Maćka zaprosiła Go na przyjęcie weselne, które miało być w końcu lutego.

Właśnie na tym przyjęciu stała się kobietą. Nawet nie spytała Go o dziewczynę, z którą Go widziała. "Po co? na pewno On kocha mnie" - myślała.

Kilka dni później spotkali się w szkole. Robert stał w towarzystwie kolegów. Chciała z Nim porozmawiać na osobności. Niechętnie, ale podszedł z nią do okna. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Robert sam zaczął mówić:

    - Nie gniewaj się, wiem, że głupio wyszło, ale wróciła moja dziewczyna. Kilka miesięcy temu trochę się posprzeczaliśmy, myślałem, że to koniec, ale...

Natalia zamarła. Nietrudno sobie wyobrazić moją minę, gdy miesiąc później dowiedziałam się, że moja córka spodziewa się dziecka.

Jej pierwszy raz przekreślił szanse na normalne życie. Nie do wiary, jak historia lubi się powtarzać. Przypomniałam sobie, że mnie też kiedyś spotkało coś podobnego. Z łzą w oku wspomniałam moją ciążę, którą straciłam. Byłam wtedy taka młoda. Miałam zaledwie tyle lat, ile teraz moja córka.

    - To nie wszystko mamo! On nie chce tego dziecka - powiedziała z płaczem.

      Chce bym usunęła ciążę. Poza tym wróciła Jego dziewczyna i... sama wiesz.

      - Chyba tego nie zrobisz? - zapytałam Nie usuniesz?

Natalia popatrzyła na mnie oczami mokrymi od łez.

    - Czy pomyśłałaś choć trochę, zanim poszłaś z nim do łóżka? Czy byłaś az tak naiwna, myśląc, ze podczas pierwszego razu nie zachodzi się w ciążę?

    - To nie tak... - odpowiedziała.

    - A jak? Tego co się stało, nie da się już cofnąć. Jesteś w ciąży, a On musi to zaakceptować. W przeciwnym razie okaże się zwykłym, niedojrzałym tchórzem. Myśłałam, że jesteś bardziej odpowiedzialna. Skończyłaś 18 lat, a okazało się, że jesteś jednak dzieckiem. Na dodatek sama będziesz matką.

***************************************************************************************************

Przyznaję się, że ta wiadomość bardzo mną wstrząsnęła.

I mimo tego, że wszyscy przekonywali ją, by urodziła to dziecko - niestety usunęła.

Natalia długo potem żałowała swojej decyzji, ponieważ wystąpiły po zabiegu pewne komplikacje, które spowodowały bezpłodność. Już nigdy nie będzie matką. I to było jej największą karą.

Nie posłuchała nas, więc w ten sposób zapłaciła za to. Wówczas przyznała rodzinie rację.

    - Bóg słusznie mnie ukarał. Przecież zabiłam swoje dziecko - łkała.

Pogłaskałam Ją po głowie tak samo, jak wtedy, gdy była jeszcze małą dziewczynką. Przytuliłam do siebie i jak zawsze uspokoiłam słowami, że wszystko będzie dobrze.

    - Zobaczysz! Wszyscy wreszcie będziemy szczęśliwi. Potem obie popłakałyśmy się.

****************************************************************************************************

Wkrótce po tym dowiedziała się, że jest jeszcze szansa na dziecko. Istniała tylko jedna przeszkoda. Dość kosztowna operacja, na dodatek w Szwajcarii. Ale nie poddaliśmy się. Wspólnie z całą rodziną zebraliśmy kwotę.

Natalia zdała maturę i podjęła decyzję o wyjeździe. Oby jej się poszczęściło.